Μεγάλη Ελλάδα.(Magna Grecia) Μέρος 14ον : Ηράκλεια Μινώα

Το αρχαίο θέατρο της Ηράκλειας Μινώας

Η Ηράκλεια Μινώα ήταν αρχαία ελληνική πόλη της Σικελίας, στη νότια ακτή του νησιού, στην εκβολή του Άλυκου ποταμού.
Το διπλό της όνομα συνδέεται με δύο μυθολογικές αφηγήσεις που σχετίζονται με την ίδρυσή της. Σύμφωνα με τον πρώτο ο Ηρακλής, νικώντας τον τοπικό ήρωα Έρυξ σε αγώνα πάλης, απέκτησε δικαιώματα σε ολόκληρο το δυτικό τμήμα της Σικελίας, την οποία διατήρησε για τους απογόνους του. Δεν ίδρυσε κάποια συγκεκριμένη πόλη, ωστόσο αργότερα, όταν κατεύθασε ο Μίνωας στη Σικελία καταδιώκοντας το Δαίδαλο, ίδρυσε εκείνος μια πόλη, ονομάζοντάς τη Μινώα.
Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή την ίδρυσαν οι ακόλουθοί του, μετά το θάνατο του ιδίου.
Λένε πως στην Ηράκλεια Μινώα υπήρχε ο «τάφος του Μίνωα», που ήταν, καθώς έλεγαν, ο τάφος που είχαν χτίσει οι σύντροφοι του Μίνωα για το βασιλιά τους. Σε μια εσωτερική αίθουσα βρι­σκόταν η στάχτη του Μίνωα. Μια δεύτερη αί­θουσα ήταν ιερό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Τον τάφο αυτόν τον γκρέμισε ο Θήρων, την εποχή που ιδρύθηκε ο Ακράγαντας. Η στάχτη του Μίνωα μεταφέρθηκαν τότε στην Κρήτη, σύμφωνα με όλα όσα γράφουν οι ιστορικοί.

Το αρχαίο θέατρο της Ηράκλειας σκεπασμένο για να προστατευτεί ο μαλακός ψαμμίτης από τον οποίο είναι κατασκευασμένο. Έργο του 4ου αι. π.Χ

Ο Ηρακλείδης ο Ποντικός προσθέτει πως παλαιότερα υπήρχε εκεί προγενέστερη πόλη, το όνομα της οποίας ήταν Μάκαρα.Η αρχαιολογική έρευνα αποκαλύπτει πως ιδρύθηκε στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. και εγκαταλείφθηκε γύρω στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ.
Η πρώτη γραπτή αναφορά στην πόλη την απεικονίζει ως μια μικρή αποικία της πόλης του Σελινούντα , που φέρει το όνομα Μινώα. Κατόπιν, το 510 π.Χ. ο Δωριεύς ο Σπαρτιάτης, αδερφός του Κλεομένη Α', ήρθε στη Σικελία με μεγάλο σώμα ανδρών, επιθυμώντας να ανακτήσει τα εδάφη που άνηκαν στον πρόγονό του, Ηρακλή. Ενεπλάκη σε μάχες με τους Καρχηδονίους και τους Εγεσταίους, χάνοντας τελικά τη ζωή του σε μια μάχη. Στην τελευταία μάχη αφανίστηκαν και όλοι του οι άνδρες. Ο Ευρυλέων, ο μοναδικός αξιωματικός του που επέζησε, κυβέρνησε τη Μινώα, η οποία κατά πάσα πιθανότητα ονομάστηκε «Ηράκλεια» για πρώτη φορά τη συγκεκριμένη περίοδο.

Νόμισμα της Ηράκλειας - 339 π.Χ

Ο Διόδωρος μας λέει ότι η νεοσύστατη πόλη της Ηράκλειας έφτασε με ταχείς ρυθμούς για την ευημερία, αλλά καταστράφηκε από τους Καρχηδόνιους, από ζήλια για την  αύξηση της ισχύος της.
Η πόλη πέρασε στα χέρια της Καρχηδόνας με τη συνθήκη του 405 π.Χ., ανακτήθηκε το 397 π.Χ. από το Διονύσιο, ενώ ξαναπέρασε στην κυριαρχία των Καρχηδονίων το 383 π.Χ. Όταν αποβιβάστηκε εκεί ο μαθητής του Πλάτωνα Στρατηγός Δίων το 357 π.Χ., για να επιτεθεί στις Συρακούσες και να ρίξει τον Διονύσιο Β' που τον είχε εξορίσει , εμφανίζεται ως μια μικρή πόλη κάτω από την επιρροή της Καρχηδόνας.
Τον 3ο αι.π.Χ η Ηράκλεια επανεμφανίζεται στην ιστορία σαν σημαντική πόλη μετά την συμμετοχή της στο κίνημα ανεξαρτησίας που προήλθε από τον Ξενόδικο του Ακράγαντα το 309 π.Χ., ανακηρύσσοντας την πόλη ελεύθερη τόσο από τους Καρχηδονίους όσο και από τον Αγαθοκλή αν και αυτό το διάστημα ανεξαρτησίας ήταν λίγο και ανακτήθηκε από τον Αγαθοκλή, κατά την επιστροφή του από την εκστρατεία στην Αφρική το 305 π.Χ.

Στο 278 π.Χ., κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Πύρρου, ήταν για μια ακόμη φορά στα χέρια των Καρχηδονίων αλλά το 277 π.Χ ο Πύρρος την επαναφέρει ξανά σε Ελληνικά χέρια.
Κατά τον Α Καρχηδονικό Πόλεμο, κατακτήθηκε πάλι από τους Καρχηδονίους και εκείνη την περίοδο πολιορκήθηκε από τα ρωμαϊκά στρατεύματα

Πήλινα αγγεία από την Ηράκλεια - 4ος αι. π.Χ

Το 256 π.Χ. η Ηράκλεια Μινώα φαίνεται να ήταν βάση του στόλου των Καρχηδονίων με σκοπό να παρεμποδίζουν τη διέλευση του ρωμαϊκού στόλου στην Αφρική.
Μετά το πέρας του πολέμου πέρασε σε ρωμαϊκή κυριαρχία, αλλά στο Δεύτερο καρχηδονιακό Πόλεμο  πάλι έπεσε στα χέρια των Καρχηδονίων, και ήταν ένα από τα τελευταία μέρη που εξακολουθούσαν να μην είναι στην κατοχή της Ρώμης ακόμη και μετά την πτώση των Συρακουσών το 212 π.Χ.
Το 134 - 132 π.Χ στο Πρώτο Πόλεμο των Σκλάβων κατά της Ρώμης θα υποστεί σοβαρά πλήγματα με αποτέλεσμα να δεχθεί νέους αποίκους από τους Ρωμαίους.Οι σχέσεις των παλαιών και των νέων πολιτών ρυθμίζονταν από ένα δημοτικό νόμο, ο οποίος συνεχιζόταν κατά την εποχή του Κικέρωνα. Εκείνη την περίοδο η Ηράκλεια φαίνεται να ήταν ακόμα μια ανθηρή πόλη αλλά σύντομα θα πέσει σε παρακμή, από κοινού με τις περισσότερες από τις πόλεις στη νότια ακτή της Σικελίας.
Ωστόσο, είναι μια από τα τρεις νότιες παράκτιες πόλεις της Σικελίας που αναφέρεται τον 1ο αιώνα μ.Χ. απο τον Ρωμαϊο γεωγράφο Πομπόνιο Μέλα αλλά και τον 2ο αιώνα μ.Χ. απο τον Έλληνα γεωγράφο Πτολεμαίο. Μέτα χάνονται τα ίχνη της από την ιστορία.

Επιμέλεια Διόνυσος

ΠΗΓΕΣ :

www.motya.info

en.wikipedia.org
sakketosaggelos.gr

Μεγάλη Ελλάδα.(Magna Grecia) Μέρος 13ον : Μέγαρα Υβλαία - Καμάρινα

Μέγαρα Υβλαία - Αρχαία ερείπια.

Μέγαρα Υβλαία
Τα  Μέγαρα Υβλαία σύμφωνα με τον Θουκυδίδη ιδρύθηκαν μεταξύ 728- 726 π.Χ.  Ο Λάμις, ο πρώτος Μεγαρέας οικιστής, αναχωρεί από τα Μέγαρα επικεφαλής των Μεγαρέων αποίκων και εγκαθίσταται στην ανατολική πλευρά της Σικελίας μεταξύ Συρακουσών και Κατάνης. Εκεί, με την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια του βασιλέα της Σικελίας Ύβλωνα, ιδρύεται  η πρώτη μεγαρική αποικία, την οποία οι Μεγαρείς, τιμώντας τον Ύβλωνα  αλλά και σε ανάμνηση της μητέρας πατρίδας, έδωσαν διπλή ονομασία "Μέγαρα Υβλαία" .
Ο γεωγράφος Σκύμνος ο Χίος αντίθετα περιγράφει τη δημιουργία της Νάξου και αυτή των Μεγάρων Υβλαιών την ίδια χρονιά (735 π.Χ.), και οι δύο που προηγούνται της θεμελίωσης των Συρακουσών, το 734 π.Χ. Ο Στράβων υιοθετεί επίσης την ίδια άποψη για το θέμα.
Η προνομιούχος θέση της κοντά σε λιμάνι αλλά και η εξυπνάδα η μεθοδικότητα και εργατικότητα των Μεγαρέων την ανέδειξαν σε πλούσια ευημερούσα πόλη, η οποία πλούτισε με γοργούς ρυθμούς και αναπτύχθηκε τόσο πολύ, ώστε να θεωρείται υπόδειγμα πόλεως. 
Έτσι 100 χρόνια μετά την ίδρυσή της, ιδρύει με τη σειρά της, μια αποικία στην άλλη άκρη της Σικελίας, την πόλη του Σελινούντα, η οποία έμελλε να φτάσει σε μεγαλύτερη ισχύ από τη μητρική της πόλη.

Αγαλματιδια Κορων που βρεθηκαν στα Μέγαρα Υβλαία

Τίποτα δεν είναι γνωστό από τα Μέγαρα Υβλαία μέχρι την περίοδο της καταστροφής της από τον Γέλωνα των Συρακουσών, περίπου το 483 π.Χ., ο οποίος, μετά από μακρά πολιορκία έγινε κύριος της πόλης ύστερα από συνθηκολόγηση. Αλλά, παρά το γεγονός αυτό, το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων της πόλης πωλούνται ως σκλάβοι, και όσοι γλυτώνουν διαφεύγουν. Μεταξύ των προσώπων που διέφυγαν ήταν ο περίφημος κωμικός ποιητής Επίχαρμος από την Κω, ο οποίος είχε λάβει την εκπαίδευσή του στα Μέγαρα Υβλαία . Είναι βέβαιο ότι τα Μέγαρα Υβλαία δεν επανήλθαν ποτέ σε δύναμη . Μάλιστα ,την εποχή της εκστρατείας των Αθηναίων στην Σικελία , ο  Θουκυδίδης δεν την αναφέρει ως πόλη άλλα ως περιοχή. Αργότερα δε η περιοχή αναφέρεται ως Μέγαρα η Μεγαρίδα.
Η πόλη θα ξανακτιστεί το 340 π.Χ. από τον Τιμολέοντα  και τους Συρακούσιους. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Λίβιο Τίτο,κατά τον Β΄ Καρχηδονιακό πόλεμο,  οι Ρωμαίοι αφού λεηλάτησαν κατέστρεψαν εκ θεμελίων την ευημερούσα μεγαρική αποικία.
 Από τότε, παρέμεινε ένας μικρός αγροτικός οικισμός, που διατηρήθηκε ως τον 6 μ.Χ. αιώνα.
Οι ανασκαφές που έγιναν από Ιταλούς και Έλληνες αρχαιολόγους, έφεραν στο φως ενδιαφέροντα ευρήματα όπως: αγορά με στοές, ναούς, ηρώο, πρυτανείο και οικιστικά τετράγωνα. Οδήγησαν στην ανακάλυψη του βόρειου τμήματος του δυτικού τείχους της πόλης, το οποίο σε ένα τμήμα εξυπηρετούσε ταυτόχρονα ως ανάχωμα ενάντια στις πλημμύρες και μιας εκτεταμένης νεκρόπολης, περίπου 1500 τάφων . Το λιμάνι Βρισκόταν στα βόρεια της πόλης.
Το πολεοδομικό σχέδιο της πόλης ήταν τόσο πρωτοποριακό που ο αρχαιολόγος Μάλκολμ Μπέλ ανακοίνωσε στην Αμερικανική Ακαδημία της Ρώμης ότι:

Εναέρια φωτογραφία του αρχαιολογικού χώρου των Μεγάρων Υβλαίων.

«Μέχρι τις αρχές του 1970 πιστεύαμε πως η έννοια της πολεοδομίας γεννήθηκε στον Πειραιά το 430 π.Χ. Τα Υβλαία Μέγαρα αποδεικνύουν ότι οι αποικίες γνώριζαν τον πολεοδομικό σχεδιασμό τρεις αιώνες ενωρίτερα».
Κοντά στην θέση της άλλοτε Μεγαρικής πόλεως βρίσκεται τώρα η πόλη Αυγούστα που ιδρύθηκε το 1232 μ.Χ.

Καμάρινα
Η αρχαία αποικία πήρε το όνομά της από τη νύμφη Καμάρινα, η οποία κατοικούσε στην κοντινή λιμνούλα του ποταμού Ιππάριου. 
 Η Καμάρινα ιδρύθηκε το 598 π.Χ. από Συρακούσιους, ανεξαρτητοποιήθηκε όμως γρήγορα και ήρθε σε ρήξη με τους Συρακούσιους, οι οποίοι γι αυτό κατέστρεψαν την Καμάρινα το 553 π.Χ.. Ο Ιπποκράτης ο τύραννος της Γέλα την ξανάκτισε το 461 π.Χ με οικιστή τον Ψαύμι ολυμπιονίκη στο τέθριππο άρμα .Υπήρξε σύμμαχος της Αθήνας το 427 π.Χ.   Κατακτήθηκε όμως το 405 π.Χ. από τους Καρχηδόνιους και καταστράφηκε ξανά. Είχε προηγηθεί η αποξήρανση του έλους που σχημάτιζε ένα φυσικό εμπόδιο στους εισβολείς από τα βόρεια. Η αίτια ήταν ότι οι κάτοικοι μαστίζονταν από μια μυστηριώδη ασθένεια που υπήρχε η υποψία ότι οφειλόταν στο έλος.

Τμήμα της νεκρόπολης της  Καμάρινα.

Ζητήθηκε η γνώμη από μαντείο της πόλης το οποίο συμβούλεψε τους ηγέτες να μην αποξηράνουν το έλος, και ότι η ασθένεια θα περάσει με τον καιρό. Αλλά η δυσαρέσκεια ήταν διαδεδομένη και οι ηγέτες επέλεξαν  την αποστράγγιση του έλους ενάντια στην συμβουλή του μαντείου. Από τη στιγμή που ήταν στεγνό το έδαφος, δεν υπήρχε τίποτα να σταματήσει το στρατό των Καρχηδονίων ο οποίος ισοπέδωσε την πόλη, σκοτώνοντας σχεδόν όλους τους κάτοικους.

Το 339 π.Χ. οι Συρακούσιοι την ξανάκτισαν και την εποικίσαν με νέους κάτοικους.
Στους Ρωμαϊκούς χρόνους υπήρξε το οριστικό τέλος της Καμαρίνας λόγω της εμπλοκής της στον πόλεμο μεταξύ των Καρχηδονίων και Ρωμαίων . Η πόλη καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 258 π.Χ. προφανώς λόγω ότι πήρε θέση υπέρ των Καρχηδονίων. Τα αρχαιολογικά στοιχεία μαρτυρούν συνεχεία της πόλης και μερικά χρόνια αργότερα από την καταστροφή του 258 π.Χ. Ωστόσο, στα χρόνια του Αυγούστου(αρχες 1ου αι.μ.Χ) η πόλη δεν υπήρχε πια.

Αργυρο τετραδραχμο της Καμάρινα 425 - 405 π.Χ

Η Καμάρινα ήταν περιτοιχισμένη από τείχη συνολικού μήκους 7 χιλιομέτρων Σήμερα τα ερείπια της πόλης είναι λιγοστά λόγω της χρήσης της ως λατομείο πέτρας για κοντινούς οικισμούς. Περιλαμβάνουν αρχαϊκους τάφους (έβδομο αιώνα π.Χ.) και τα ερείπια του ναού της Αθηνάς. Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται τάφοι της νεκρόπολης από το πέμπτο και τέταρτο π.Χ. αιώνα.

Επιμέλεια Διόνυσος
ΠΗΓΕΣ :
en.wikipedia.org
 it.wikipedia.org/
stilpon.blogspot.com

Ηράκλειτος ο Μέγας: Ο Έλληνας που Υποκλίνεται η Σύγχρονη Επιστήμη

Ο Ηράκλειτος, (540-475 π.κ.ε.) σε αντίθεση προς τους Ελεάτες φιλοσόφους που είχαν θεσπίσει την ακινησία του ΕΙΝΑΙ, κήρυξε το αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μη ουδέποτε το αυτό μένειν.
Κάθε γέννηση, κατά τον Ηράκλειτο, είναι προϊόν των στοιχείων εκείνων της φύσεως που βρίσκονται σε συνεχή διαπάλη και αντίθεση. Από την πάλη των στοιχείων γεννιέται η αρμονία. Δίχως την «εναντιοδρομία» αυτή, όπως την λέγει, δε θα υπήρχε ζωή. Γι’ αυτό και εκθειάζει τον πόλεμο των στοιχείων ως πατέρα των πάντων, και ως κίνητρό τους το πυρ.

Περίσσεια θερμότητας σημαίνει περίσσεια κινήσεως και συνειδήσεως.
Περίσσεια ψυχρού, σημαίνει ακινησία και νέκρα

Όλα τα δόγματα και όλοι οι –ισμοί είναι περίσσεια ψυχρού, δηλ. είναι ακίνητα και άρα νεκρά. -ισμός είναι και η λογική. Μερικοί πολύ γνωστοί –ισμοί, που κρατούν νεκρό τον άνθρωπο, χριστιανισμός, ελληνισμός, πολιτισμός, λογισμός, πρωταθλητισμός, σκεπτικισμός, κρατισμός, υλισμός, νατουραλισμός, διαφωτισμός, μινιμαλισμός, φουτουρισμός, ιμπεριαλισμός, σουρεαλισμός, κυνισμός, μεταλλισμός, διαλογισμός, σαδισμός, ισλαμισμός, ταοϊσμός, βουδισμός, ρομαντισμός και δεκάδες παγωμένα (ψυχρά) και άρα νεκρά συστήματα αποτελούν την ταφόπλακα της ανθρώπινης ψυχής. Αυτοί που είπαν σκοτεινό τον Ηράκλειτο είναι οι παγωμένοι, γιατί είναι αδύνατο για τον πάγο να καταλάβει την ζεστασιά και την ροή της φωτιάς.
Ο Ηράκλειτος θεωρείται ως ένας από του πρωϊμότερους φιλοσόφους αναγνωρίζοντας την παγκοσμιότητα της αλλαγής και ανάπτυξης, διαμέσου εσωτερικών αντιφάσεων.
Διαφώνησε με τους Θαλή, Αναξίμανδρο και Πυθαγόρα γύρω από τη φύση της τελικής ουσίας, αλλά αντί αυτής υποστήριζε ότι η φύση των πάντων αποτελεί την αλλαγή την ίδια. Χρησιμοποιεί το πυρ μεταφορικά παρά σαν λύση του υλικού μονισμού. Αυτό οδήγησε στη πεποίθηση ότι η αλλαγή είναι αληθής ενώ η σταθερότητα ψευδής.
Για τον Ηράκλειτο (και την σύγχρονη Κβαντική) τα πάντα βρίσκονται σε «ρευστότητα» όπως αφορίζει με το διάσημο «Τα Πάντα Ρεί»

Ο Ηράκλειτος έζησε στην Έφεσο, αθηναϊκή αποικία των παραλίων της Λυδίας στη Μικρά Ασία καταγόμενος από βασιλική οικογένεια. Φαίνεται ότι έζησε απόμακρη ζωή και έτρεφε βαθειά περιφρόνηση για τις μάζες και τους δημοκρατικούς θεσμούς του καιρού του, περιφρόνηση που συνοψίζεται στη φράση του
«εἷς ἐμοὶ μύριοι, εἰ ἄριστος ἦ » …ένας μόνον άνθρωπος αξίζει δέκα χιλιάδες εφ’ όσον είναι ο καλύτερος.
Οι ανατρεπτικές φιλοσοφικές του απόψεις και το δύσκολο του χαρακτήρα του δεν ευνόησαν βέβαια τη δημοτικότητά του. Αναφέρεται γι αυτόν ότι έγραφε τους αφορισμούς του σε λεπτά ελάσματα χρυσού πού διατηρούσε στα θησαυροφυλάκια του Ναού, σκέψεις πού θα γίνονταν γνωστές μόνον μετά το θάνατό του. Η φιλοσοφική σκέψη του Ηρακλείτου περιστρέφεται γύρω από τέσσερα θεμελιώδη σημεία.

Το γίγνεσθαι,
τον πόλεμο, την αντιπαράθεση μεταξύ των αντιθέσεων,
τον Λόγο,
και το πυρ – φωτιά σαν «στοιχείο», σαν φυσική ουσία ταυτόσημη με τη διαφορετικότητα των υπαρχόντων πραγμάτων.

1> Το γίγνεσθαι αποτελεί τη συνεχή μεταβολή όλων των πραγμάτων από μια κατάσταση στην άλλη. Όλος ο κόσμος αποτελεί μια συνεχή μεταβολή, τίποτα δεν παραμένει στην ίδια μορφή. (εκτός από τους –ισμούς) Η ίδια η ζωή αποτελεί μια συνεχή μεταβολή από μια κατάσταση στην άλλη.
Τα Πάντα Ρεί, μηδέποτε κατά το αυτό μένειν τα πάντα ρέουν και όλα χάνονται, ακατάπαυστα και είναι αυτή η συνεχής μεταβολή πού συνθέτει την ίδια την έννοια του κόσμου, την θεμελιώδη αρχή του, την έσχατη σημασία του. Όπως λέει ο Ηράκλειτος
«Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ καθ” Ἡράκλειτον οὐδὲ θνητῆς οὐσίας δὶς ἅψασθαι κατὰ ἕξιν (τῆς αὐτῆς)· ἀλλ” ὀξύτητι καὶ τάχει μεταβολῆς σκίδνησι καὶ πάλιν συνάγει (μᾶλλον δὲ οὐδὲ πάλιν οὐδ” ὕστερον, ἀλλ” ἅμα συνίσταται καὶ ἀπολείπει) καὶ πρόσεισι καὶ ἄπεισι».
…Δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, κατά τον Ηράκλειτο, ούτε ν” αγγίξουμε δυο φορές μια ουσία θνητή, γιατί σκορπίζεται και πάλι μαζεύεται με την οξύτητα και την ταχύτητα της μεταβολής, (και μάλιστα όχι πάλι, ούτε αργότερα, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται και χάνεται) και πλησιάζει κι απομακρύνεται.

Το γίγνεσθαι για τον Ηράκλειτο συνιστά την αρχή στην οποία στηρίζεται ο κόσμος πού είναι η αρχή. Αυτή πού είναι ίδια και δεν μεταβάλλεται στο περιβάλλον των μεταβολών όλων των πραγμάτων, είναι η ίδια η μεταβολή. Κάθε πράγμα, πράγματι, βρίσκεται σε κάποιο σημείο της ύπαρξής του, σε μια κατάσταση η οποία αυτή είναι αντίθετη σε όλες τις άλλες, κάθε πράγμα όντας όλο, εκείνο πού δεν είναι το άλλο. Για να είναι κάτι, το κάθε πράγμα απαιτεί το πολλαπλό για να εξάγει την ιδιαιτερότητα του από την αντιπαράθεση με τα άλλα πράγματα.
Αλλά προτού το ερμηνεύσουμε σαν αντανάκλαση στο χρόνο, η μαρτυρία του Ηρακλείτου παράγει μια αίσθηση του γίγνεσθαι ξεκάθαρη. Το γίγνεσθαι, η μετατροπή των πραγμάτων, καθορίζεται από την ίδια την αντιπαράθεση μεταξύ των πραγμάτων, η μεταβολή συμφύεται (απαιτητικά δεσμευμένη) στην αντιπαράθεση των αντιθέτων πραγμάτων.

2> Ο Πόλεμος, η εναντίωση μεταξύ των αντιθέτων. Συνεπώς κάθε πράγμα είναι αυτό πού είναι, διότι κατέχει άλλα πράγματα πού οροθετούν την ουσία, για παράδειγμα ξέρουμε ότι είναι ημέρα γιατί γνωρίζουμε τη νύχτα. Συνεπώς ορίζουμε την ημέρα σαν εκείνο πού αντιτίθεται στη νύχτα, εάν δεν υπήρχε η νύχτα δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε τι είναι η ημέρα. Ο Ηράκλειτος δηλώνει ότι δεν θα υπήρχε φώς δίχως σκοτάδι, υγεία δίχως ασθένεια, χορτασμός δίχως πείνα, κάθε πράγμα προσεγγίζει τον ορισμό του από τη σύγκριση με τα άλλα.
«πόλεμος πατήρ πάντων» είναι ένα επίσης από τα γνωστά ρητά του συνδέεται στην ουσία με το «τα πάντα ρει» καθώς τα πάντα στον Κόσμο είναι σε συνεχή κίνηση και διεργασία = σε πόλεμο.
Κάθε πράγμα για να υπάρχει και να ορισθεί απαιτεί την ύπαρξη και άλλων πραγμάτων κατά τρόπο πού να εκφράζει τη ταυτότητά του σε σύγκριση με τα άλλα. Αυτή η έννοια ορίζεται από τον Ηράκλειτο ως πόλεμος, ή αντίθεση μεταξύ των αντιθέτων, (φλόγα vs πάγος).
Τα πράγματα υπάρχουν και συνεχώς υπεισέρχονται στα άλλα (για παράδειγμα η ημέρα υπεισέρχεται στη νύχτα, το κρύο στη ζέστη, το υγρό στο ξηρό), και είναι αυτή η έριδα πού δημιουργεί εκείνη την απαραίτητη ισορροπία πού διαιωνίζει την ύπαρξη κάθε πράγματος. (σημ. Αν στην δημιουργία δεν υπάρχει πόλεμος, δεν υπάρχει δημιουργία).

3> Ο Λόγος. Ο ύψιστος νόμος πού κυβερνά τον κόσμο, αυτός πού εξισορροπεί τα αντίθετα επιτρέποντας την αρμονία στον κόσμο, ταυτίζεται με την ομιλία, τον λόγο. Σ’ αυτή τη λέξη μπορούν να αποδοθούν πολλαπλές έννοιες: διάλεξη, κρίση, ευφυΐα, νόμος, σκέψη, λογική, κανόνας θεμελιώδης των πάντων, όλες σημασίες πού εξομοιώνονται με την έννοια της κρίσεως πού αντικατοπτρίζει τη λειτουργία του κόσμου σε όλες του τις όψεις.

Ο Ηράκλειτος διαιρεί τους ανθρώπους σε κοιμώμενους και εγερμένους (οι τελευταίοι είναι οι σοφοί, οι λίγοι, οι φλογεροί, ενώ οι πρώτοι οι κοινοί άνθρωποι, η μάζα, οι πολλοί, οι παγωμένοι). Ο νόμος πού εκφράζεται από το λόγο, δηλαδή την κατανόηση των αληθών σχέσεων πού εγκαθίστανται μεταξύ των πραγμάτων, είναι στη διάθεση όλων, αλλά δεν είναι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι, μερικοί θεωρούν αυτό το νόμο καλύτερον από άλλους δυνάμει των αντιστοίχων διανοητικών ικανοτήτων.
Όποιος θα είναι σε θέση να κατανοήσει το λόγο περισσότερο θα προσεγγίσει την αλήθεια και την αυθεντική σοφία. Για τον Ηράκλειτο δεν είναι σοφός εκείνος πού γνωρίζει έναν μεγάλο αριθμό πραγμάτων, αλλά εκείνος πού γνωρίζει να συλλέγει καλύτερα από άλλους, τη φύση των σχέσεων πού εγκαθίστανται μεταξύ των πραγμάτων.
Ο λόγος αντικατοπτρίζει και διασαφηνίζει, τη δομή όλων εκείνων των αντιθέσεων μεταξύ των πραγμάτων πού καθιστούν δυνατό το γίγνεσθαι και την ίδια τη ζωή στο σύμπαν, ο λόγος είναι η ίδια η δομή, ο νόμος πού εκφράζει το σύνολο των σχέσεων. Όλα τα πράγματα του κόσμου, όπως είδαμε, εξομοιούνται από την αντίθεση, δηλαδή από τις απαραίτητες σχέσεις πού εγκαθίστανται μεταξύ τους, ο λόγος αντιπροσωπεύει το σταθερό σύνολο αυτών των σχέσεων, τον ίδιο τους τον χάρτη.
Η σχέση των ανθρώπων με τον λόγο εκφράζει τη σχέση με την αλήθεια. Ο νόμος και η τάξη των Πάντων είναι μια αιώνια Ομιλία (λόγος) πού προσφέρεται στην ακοή όλων. Οι περισσότεροι την ακροάζονται, αλλά δεν ξέρουν να την ακούσουν. Κάθε ημέρα την ανταμώνουν και πάραυτα δεν την καταλαβαίνουν. Ζουν συνεπώς με το όνειρο, χωριστοί όπως είναι από εκείνο πού είναι «κοινό», δηλαδή το νόμο των Πάντων.

Δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο, εκτός από την αλλαγή. Ηράκλειτος

4> Το πυρ (φωτιά) ως «στοιχείον». Εάν η ενιαία αρχή πού εξομοιώνει όλα τα πράγματα του κόσμου είναι το γίγνεσθαι, για τον Ηράκλειτο το φυσικό στοιχείο από το οποίο όλα τα άλλα στοιχεία αποτελούνται, είναι το πυρ. Αυτό διότι το πυρ θεωρείται ως στοιχείο αποσταθερωτικό, σε θέση να προκαλέσει εκείνη την αλλαγή πού επιτρέπει στα πράγματα να μετατραπούν από τη μια κατάσταση στην άλλη. Μελέτησε την Θεωρία του Χάους.
Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, από το πυρ ελευθερώνονται αέρια, τα αέρια γίνονται νερό, το νερό μόλις εξατμιστεί, αφήνει υπολείμματα πού πηγαίνουν να συνθέσουν όλα τα στερεά. Αυτή η ιδέα της φωτιάς, ως στοιχείου καταστρεπτικού και δημιουργικού, θα συνεχιστεί αργότερα από τους στωϊκούς, μαζί με την έννοια του λόγου.
Όταν ο Σωκράτης διάβασε το έργο του Ηράκλειτου, είπε: «αυτά που κατάλαβα είναι σπουδαία, νομίζω όμως ότι είναι εξίσου σπουδαία και αυτά που δεν μπόρεσα να καταλάβω…Ωστόσο χρειάζεται να είσαι ένας δεινός κολυμβητής σαν αυτούς από τη Δήλο για να μην πνιγείς μέσα στο βιβλίο του».
Εκτός από το γνωστό, και αυτό κατά το ήμισυ, «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά το αυτό μένειν» Υπάρχουν πολλά αξιοπρόσεκτα και πλούσια για τροφή της σκέψης ποιητικά λόγια του Ηράκλειτου, διάβασε και χρησιμοποίησε τα στην καθημερινότητα σου για να πάρεις μια στάλα από την σοφία του μεγάλου φιλόσοφου. Αυτό που προτείνω να βάλεις για τα καλά στην ζωή σου είναι τα τέσσερα θεμελιώδη σημεία της φιλοσοφίας του μεγάλου Ηράκλειτου. Αν μπορέσεις να τα κατανοήσεις, είσαι ήδη στο μονοπάτι της ελευθερίας.

Στοχασμοί Σοφίας του Μεγάλου Ηράκλειτου

> τους καθεύδοντας εργάτας είναι και συνεργούς των εν τωι κόσμωι γινομένων>
αυτοί που κοιμούνται είναι εργάτες και συνεργοί σε όσα γίνονται στον κόσμο

> πάντων, α φέρουσιν ώραι >
Όλα τα πράγματα έρχονται στην ώρα τους.

> όκωσπερ σάρμα είκη κεχυμένων ο κάλλιστος κόσμος >
Σαν σκουπίδια τυχαία χυμένα είναι ο ομορφότερος κόσμος.

> ψυχής έστι λόγος εωυτόν αύξων.>
Η ψυχή έχει κάθε λόγο να αυξάνει τον εαυτό της.

> ανθρώπους μένει αποθανόντας, άσσα ουκ έλπονται ουδέ δοκέουσιν >
Τους ανθρώπους όταν πεθάνουν τους περιμένουν πράγματα που δεν τα ελπίζουν και δεν τα υποθέτουν

> αξύνετοι ακούσαντες κωφοίσιν εοίκασι• φάτις αυτοίσιν μαρτυρεί παρεόντας απείναι. >
οι ανόητοι κι αν ακούσουν με κουφούς μοιάζουν , έχουν τη φήμη πως και παρόντες είναι απόντες

> ψυχής πείρατα ιών ουκ αν εξεύροιο πάσαν επιπορευόμενος οδόν• ούτω βαθύν λόγον έχει.>
Της ψυχής τα πέρατα δεν θα τα βρεις, όποιο δρόμο κι αν πορευθείς, τόσο βαθύ λόγο έχει

> παίδες τα αθύρματα άνδρες γενόμενοι απέρριψαν. >
Παιδικά παιχνίδια οι ανθρώπινες δοξασίες

> είς εμοί μύριοι, εάν άριστος ήι.>
Ο ένας για μένα αξίζει μυριάδες αν είναι άριστος


Πηγή:
terrapapers.com

Μεγάλη Ελλάδα.(Magna Grecia) Μέρος 12ον : Κατάνη - Γέλα

Αργυρό τετράδραχμο της Κατάνης - 440 π.Χ

Κατάνη
Όπως περιγράφει ο ιστορικός Θουκυδίδης, η ίδρυση της πόλης της Κατάνης (σήμερα Catania) χρονολογείται το 729 π.Χ.,  από Χαλκιδείς υπό τον Εύαρχο ,που κατευθύνθηκαν εκεί από την Νάξο της Σικελίας. Οι Χαλκιδείς κατέλαβαν λέγεται δια της βίας έναν οικισμό των Σικούλων με το όνομα Κατάνε και εκεί ίδρυσαν την πόλη. Χτισμένη κοντά στη θάλασσα ,στους πρόποδες της Αίτνας, ήταν αποικία αγροτική και συγχρόνως εμπορική. Αυτό της εξασφάλιζε μεγάλη οικονομική ευημερία, αλλά ταυτόχρονα εξάπτει τον πόθο της γειτονικής και πανίσχυρης πόλης των Συρακουσών να την κατακτήσουν.
Η ιστορία της Κατάνης συμβαδίζει βήμα με βήμα με την ιστορία της Αίτνας, που η ύπαρξή της και η συμβίωση έχουν διαμορφώσει και διαπλάσει τους κατοίκους της.
Σεισμοί, ρήσεις και λάβες έχουν καταστρέψει πολλές φορές την Κατάνη και σε αυτά όλα έρχεται η καταστροφή διαμέσου των εχθρών. Όλα αυτά μαρτυρούν τον περιορισμένο αριθμό αρχαιολογικών ευρημάτων, που έχουν γίνει από την αρχή της ίδρυσής της. Στις πολιτικές και κοινωνικές εξεγέρσεις του 7ου και 6ου αιώνα π.Χ διασώθηκε η πόλη από ένα εμφύλιο πόλεμο διαμέσου της γραπτής καταγραφής Νομοθεσίας, του κώδικα του Χαρώνδα , που στην αρχαιότητα απολάμβανε τον ίδιο σεβασμό, όπως η Νομοθεσία του Σόλωνα ή του Λυκούργου, και είχε παραλειφθεί από το Ρήγιο και άλλες πόλεις.

Αττική λήκυθος που βρέθηκε στην Κατάνη - 510 π.Χ

Το 476 π.Χ., την εποχή που τύραννος των Συρακουσών ήταν ο Ιέρων ο Α' ,  καταλαμβάνει την πόλη και μαζί με τους ηττημένους Νάξιους τους εκτοπίζει στη πόλη των Λεοντίνων, θα εκδιώξει όλους   τους κατοίκους της Κατάνης,και θα την εποικίσει ξανά με δωρικής καταγωγής αποίκους από τις Συρακούσες και την Πελοπόννησο και θα  αλλάξει ακόμα και το όνομα: και από Κατάνη θα ονομαστεί Αίτνα, αν και η μετονομασία της θα αποδειχθεί πέρα για πέρα εφήμερη, αφού το καινούργιο όνομα δε θα κατορθώσει ποτέ να σβήσει το παλιό.
Το 461 π.Χ. κατορθώνουν οι παλιοί κάτοικοι να ανακαταλάβουν πάλι αυτήν την νέα πόλη, που της ξανάδωσαν το αρχικό της όνομα, Κατάνη.
Στο ξέσπασμα των εχθροπραξιών μεταξύ Αθηνών και Συρακουσών στη συνέχεια της σικελικής αποστολής συμμάχησε η Κατάνη με την Αθήνα. Αν και αρχικά αρνήθηκαν να παρέχουν βοήθεια στους Αθηναίους  , παρά την φλογερή ομιλία του Αλκιβιάδη για πόλεμο εναντίον των Συρακουσών, στην συνέχεια αναγκάστηκαν λόγω ότι ο Αθηναϊκός στρατός είχε μπει στην πόλη όπου και χρησίμευσε στην συνέχεια ως βάση για τις επιχειρήσεις εναντίον των Συρακουσών τα έτη  415-413 π.Χ..
Το 409 π.Χ στη διαμάχη μεταξύ Κατάνης και Συρακουσών οι Καρχηδόνιοι με την άφιξή τους θα σώζουν την Κατάνη. Το 403 π.Χ. ο Διονύσιος εκδικείται την Κατάνη για την συμμαχία μεταξύ Κατάνης και Αθηνών, προξενώντας μεγάλες καταστροφές στην Πόλη πουλώντας αρκετούς  κατοίκους ως σκλάβους και αφήνοντας στην Πόλη μισθοφόρους στρατιώτες από την περιοχή της Καμπανίας.
  Το 345 π.Χ. κατά την εκστρατεία του Τιμολέων του Κορίνθιου στην Σικελία ,που είχε σκοπό να ρίξει τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο Β' και να αντιμετωπίσει τους Καρχηδόνιους που πολιορκούσαν τις Συρακούσες μαζί με τον τύραννο των Λεοντίνων Ικέτη  , ο Μάμερκος, ο τύραννος της Κατάνης, τάχθηκε προσωρινά με τον Τιμολέοντα και η Κατάνη έγινε αρχηγείο του τελευταίου. O Μάμερκος στην συνέχεια τάχθηκε με το μέρος των Καρχηδονίων με αποτέλεσμα να επέμβει ο Τιμολέων ,να τον εκδιώξει , και να αποκαταστήσει την δημοκρατία στην Κατάνη.
Το 279 π.Χ ο Πύρρος της Ηπείρου ,κατά την σικελική εκστρατεία του ενάντια στους Καρχηδόνιους που απειλούσαν τις Ελληνικές πόλεις , αποβιβάζεται στην Κατάνη και γίνεται δεκτός με μεγάλη μεγαλοπρέπεια .

Το αρχαίο Ρωμαϊκό θέατρο της Κατάνης μέσα στην σύγχρονη πόλη. Χτίστηκε επάνω υπάρχον αρχαίο Ελληνικό.

Κατά τους Καρχηδονικούς πολέμους η Κατάνη υπήρξε μία από τις πρώτες πόλεις της Σικελίας που περιήλθε στα χέρια των Ρωμαίων το 263 π.Χ . Η κατάστασή τους όμως για τους κατοίκους δεν καλυτέρευσε, όταν στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Καίσαρος και Πομπέιου, συντάχθηκαν στην πλευρά του ηττημένου Πομπέιου . Η Πόλη συνέχιζε όμως να ακμάζει ,τόσο που ο Κικέρων την χαρακτήριζε ως πάρα πολύ πλούσια.
Το 121 π.Χ την πόλη θα συνταράξει η έκρηξη του ηφαίστειου της Αίτνας με αποτέλεσμα να γίνουν μεγάλες καταστροφές .


Γέλα

Η πόλη της Γέλα, όπως μας αναφέρει ο Θουκυδίδης, ιδρύθηκε γύρω στο 688 π.Χ, κατά την διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού, από τον Αντίφημο και τον Έντιμο, αποίκους από την Ρόδο και την Κρήτη. Η πόλη αναπτύχθηκε γρήγορα και μετά από έναν αιώνα περίπου, το 580 π.Χ, ίδρυσε την αποικία του Ακράγαντα, η οποία όμως σύντομα αποσχίστηκε από τη Γέλα.

Κεραμικός Στάμνος αρχαϊκής εποχής από την Γέλα.- 6ος αι. π.Χ

Οι αναφορές για την πόλη είναι ελάχιστες μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. Την περίοδο αυτή αναφέρεται πως την Γέλα κυβερνούσε ο τύραννος Κλέανδρος ο οποίος διατηρήθηκε στην εξουσία μεταξύ του 505 και 498 π.Χ. Μετά τον θάνατό του τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Ιπποκράτης ο οποίος επέκτεινε την κυριαρχία της πόλης καταλαμβάνονταν τους Λεοντίνους, την Ζάγκλη και την Νάξο. Μόνο οι Συρακούσες με την βοήθεια των συγγενικών τους πόλεων της Κορίνθου και της Κέρκυρας αντιστάθηκαν. Το 492 π.Χ. μετά την επανάσταση της πόλης Καμάρινας που ήταν αποικία των Συρακουσών ο Ιπποκράτης παρενέβη και εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον των Συρακουσών. Έχοντας κερδίσει τους Συρακουσίους στον Έλωρο ποταμό πολιόρκησε τις Συρακούσες αλλά τελικά πείστηκε να αποσυρθεί διατηρώντας την κατοχή της Καμαρίνας. Τον Ιπποκράτη διαδέχτηκε ο Γέλων ο οποίος τελικά κατέλαβε τις Συρακούσες το 484 π.Χ. και μετέφερε την έδρα της διακυβέρνησής του εκεί. Στη Γέλα είχε αφήσει να κυβερνούν οι αδελφοί του Ιέρων και Θρασύβουλος.  Ο Γέλων αντιμετώπισε επιτυχώς τους Καρχηδόνιους μαζί με τον τύραννο του Ακράγαντα Θήρωνα, στην μάχη της Ιμέρας το 480 π.Χ.
Τα επόμενα χρόνια η ιστορία της Γέλας συνδέεται με την ιστορία των Συρακουσών αφού οι δύο πόλεις έχουν κοινή διοίκηση. Κέντρο όμως γίνονται οι Συρακούσες και η Γέλα εξασθενεί για να αποκτήσει και πάλι την ανεξαρτησία της το 466 π.Χ.

Κίονας από τον ναό της Αθηνάς στην Γέλα - Κτίσμα  πιθανόν του 480-470 π.Χ.

  Μετά την κατάλυση των τυραννικών καθεστώτων και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Γέλα, στις Συρακούσες και στον Ακράγαντα, επακολούθησαν αιματηροί πόλεμοι μεταξύ των ελληνικών πόλεων της Σικελίας. Ακολούθησαν ειρηνικά έτη, την ησυχία όμως αυτή διατάραξε ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431 π.Χ.), που αναζωπύρωσε το φυλετικό μίσος ανάμεσα στους Ίωνες και τους Δωριείς της Σικελίας. Όταν όμως ο αθηναϊκός στόλος έπλευσε στη Σικελία, με αρχηγό τον Ευρυμέδοντα (424), ο επιφανής Συρακούσιος πολιτικός Ερμοκράτης κάλεσε τους Έλληνες της Σικελίας σε καθολική σύνοδο στη Γέλα και κατόρθωσε να τους συμφιλιώσει. Στο συνέδριο αυτό, ο Ερμοκράτης καλλιέργησε επιδέξια το πανσικελιωτικό πνεύμα και έπεισε όλους ότι οι Δωριείς και οι Ίωνες κινδύνευαν εξίσου από τους Αθηναίους που μοναδικός στόχος τους ήταν να υποτάξουν το νησί.
Η Γέλα δέχθηκε επίθεση το 405 π.Χ. από τους Καρχηδόνιους που είχαν εισβάλει στην Σικελία, με αρχικό σκοπό να υπερασπιστούν την πόλη Έγεστα και παρά την επέμβαση του Διονυσίου του Πρεσβύτερου, τυράννου των Συρακουσών, οι Καρχηδόνιοι κατέστρεψαν τα τείχη και την πόλη.  Όσοι επιβίωσαν κατέφυγαν στις Συρακούσες και επέστρεψαν στην Γέλα το 397 π.Χ.

Αργυρό τετράδραχμο της Γέλα - 480 - 475 π.Χ

Την περίοδο του Αγαθοκλή μεταξύ 317 και 289 π.Χ. η Γέλα συνταράχτηκε από συγκρούσεις μεταξύ λαού και της αριστοκρατίας. Το 282 π.Χ, οι Μαμερτίνοι κατέστρεψαν την πόλη και ο Φιντίας, τύραννος του Ακράγαντος μετέφερε το 280 π.Χ όλους τους κατοίκους σε μια νέα πόλη, την Φιντιάδα, στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η πόλη Licata.
Η πόλη, στη συνέχεια εξαφανίστηκε από τα χρονικά. Υπό ρωμαϊκή κυριαρχία, ένας μικρός οικισμός υπήρχε ακόμη. Αργότερα ήταν ένα μικρό βυζαντινό κέντρο. Σύμφωνα με τους Άραβες, ήταν γνωστή ως η «Πόλη των Στήλων".


Επιμέλεια Διόνυσος
ΠΗΓΕΣ :
kn-megalexandros.gr
el.wikipedia.org
sakketosaggelos.gr
en.wikipedia.org
wildwinds.com

Μεγάλη Ελλάδα.(Magna Grecia) Μέρος 11ον : Νάξος - Ταυρομένιο

Αρχαϊκό ανάγλυφο με σφίγγες από την Νάξο της Σικελίας

Νάξος
Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς συμφωνούν ότι η Νάξος(σήμερα Giardini Naxos) ήταν η αρχαιότερη όλων των ελληνικών αποικιών στην Σικελία.  Ιδρύθηκε το έτος 734 π.Χ από το σώμα αποίκων από τη Χαλκίδα της Εύβοιας, με τους οποίους ήταν , σύμφωνα με τον ιστορικό Έφορο, ένας ορισμένος αριθμός Ιώνων. Ο Έφορος θεωρεί τον Θεοκλή τον  ηγέτη της αποικίας και ιδρυτή της πόλης, ως Αθηναίο , αλλά ο Θουκυδίδης περιγράφει την πόλη ως καθαρά Χαλκιδέων αποικία .
 Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η ελληνική εγκατάσταση εκτόπισε μια εγκατάσταση των ντόπιων που υπήρχε εκεί.
Ο Θουκυδίδης μνημονεύει έναν βωμό έξω από την πόλη προς τιμή του Απόλλωνα Αρχηγέτου, τον θεό προστάτη της αποικίας και ήταν έθιμο (που εξακολουθούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την καταστροφή της ίδιας της Νάξου), ότι όλοι οι απεσταλμένοι που έφευγαν  σε ιερές αποστολές στην  Ελλάδα, ή με την επιστροφή τους από εκεί στην Σικελία, θα έπρεπε να προσφέρουν θυσία στο βωμό. Η προέλευση του ονόματος της Νάξου  προήλθε, όπως ανέφερε ο Ελλάνικος, από την παρουσία, μεταξύ των πρώτων αποίκων και ατόμων από τη νήσο Νάξο στην Ελλάδα .
Οι κάτοικοι της Νάξου συνέχισαν το αποικιακό πρόγραμμα ιδρύοντας με την σειρά τους το 730 π.Χ. την Κατάνη και τους Λεοντίνους, ίσως το 728 π.Χ. την Ζάγκλη (Μεσσήνη). Αλλά παρά αυτά τα  στοιχεία της πρώιμης ευημερίας  υπάρχουν  πολύ λίγες πληροφορίες σχετικά με την αρχαία ιστορία της Νάξου και τα κυρία στοιχεία που  υπάρχουν σχετίζονται με καταστροφές που υπέστη. Ο Ιπποκράτης της Γέλα επιτίθεται τα πρώτα χρόνια του 5ου π.Χ. αιώνα στην Νάξο .
Το έτος 476 π.Χ. η Νάξος περνάει στα χέρια του Ιέρωνα ο οποίος εκτοπίζει όλους τους κατοίκους της Κατάνης και της Νάξου στους Λεοντίνους. Ο Ιέρων καταγόταν από το ροδιακό γένος των Δεινομενιδών.

Αργυρό τετράδραχμο της Νάξου - 5ος αι. π.Χ

Το έτος 460 π.Χ. ακολουθεί στις Συρακούσες η πτώση των Δεινομενιδών και μετά από αυτό ακολουθεί τα επόμενα χρόνια η επαναφορά των δημοκρατικών , έτσι μπορούν και οι αρχικοί κάτοικοι της Νάξου να επιστρέψουν πίσω και να εγκατασταθούν στην πόλη τους .
Με την αφετηρία της Αθηναϊκής Αποστολής στην Σικελία, η Νάξος συμμαχεί με την Αθήνα. Το 425 π.Χ. ακολουθεί η πρώτη επίθεση. Ο στρατός από την Μεσσήνη,  σύμμαχος πόλη των Συρακουσών, πολιορκούν την Νάξο και κάνουν εκτεταμένες καταστροφές . Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη οι ντόπιοι Σικούλοι που έρχονται από τα βουνά του Ταύρου για να βοηθήσουν την πόλη και τρέπουν τελικά τους επιτιθέμενους σε φυγή.
Τα επόμενα χρόνια, τον χειμώνα των ετών 415/416 π.Χ. οι Αθηναίοι ξεχειμωνιάζουν στην πόλη της Νάξου κάτω από την καθοδήγηση του Νικία.
Μετά τη νίκη των Συρακουσών κατά των Αθηνών, η Νάξος υπέφερε την τρομερή εκδίκηση των Συρακουσών. Ο Διονύσιος ο Πρώτος , καταλαμβάνει το έτος 403 π.Χ. την πόλη διαμέσου ενός πολεμικού τεχνάσματος με τη βοήθεια ενός προδότη, με το όνομα Προκλής. Τα τείχη, οι πύργοι και τα οικοδομήματα της πόλης γκρεμίζονται, τόσο όσο δεν παραμένει καμιά πέτρα πάνω στην άλλη. Μόνο τον ιερό βωμό του Απόλλωνα Αρχηγέτου σεβάστηκε ο Διονύσιος .Οι κάτοικοι πωλούνται κατά το μεγαλύτερο μέρος ως σκλάβοι. Η πόλη και η περιοχή της διαμοιράζονται στους διαμένοντες στην γύρω περιοχή αυτόχθονους πληθυσμούς.

Τμήμα από τον αρχαιολογικό χώρο της Νάξου

Το μέγεθος της καταστροφής φαίνεται από τα πλατιά ερειπωμένα στρώματα από υλικό σκεπών και τειχών, όπου κανείς συναντά στην περιοχή της πόλης, όπου το υλικό κεραμικής και τα μεταλλικά νομίσματα, κέρματα φέρουν την ημερομηνία  γύρω στο τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα.
Είναι βέβαιο ότι η Νάξος δεν επανήλθε ποτέ αυτό το χτύπημα και παρέμεινε στην αφάνια σαν ένας απλός οικισμός. Οι διασωθέντες κάτοικοι διασκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της Σικελίας . Αργότερα το το 358 π.Χ., ο Ανδρόμαχος , ο πατέρας του ιστορικού Τίμαιου, συγκέντρωσε τους Νάξιους  από όλα τα μέρη του νησιού, και τους εγκατέστησε στα υψώματα του λόφου Ταύρος ιδρύοντας το Ταυρομένιο, το οποίο ουσιαστικά και έγινε ο διάδοχος της αρχαίας Νάξου.

Ταυρομένιο
Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ιδρυτής του Ταυρομένιου ήταν ο Ανδρόμαχος ο Νάξιος ο οποίος κατόρθωσε μετά την καταστροφή της  Νάξου από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο, να συγκεντρώσει τους εναπομείναντες διασκορπισμένους Ναξίους στον παρακείμενο της κατεστραμμένης πόλης λόφο Ταύρο. Εκεί, ίδρυσε το 358 π.Χ. τη νέα πόλη ονομάζοντάς την Ταυρομένιον. Η πόλη αναπτύχθηκε γρήγορα και απέκτησε δύναμη και πλούτο.

Ταυρομένιον  Χρυσό τετράδραχμο - 300 π.Χ

Το Ταυρομένιο, το ονομαστό ‘’ Οχυρό του Ταύρου’’ που θεωρούταν από τους γηγενείς της Σικελίας, ως μέρος ιερό, αποτελούσε στρατηγικό σημείο και σημείο στηρίξεως της αμυντικής γραμμής που έφρασε τον παραθαλάσσιο δρόμο που συνέδεε τις Συρακούσες με τη Μεσσήνη και το Στενό, καθώς ήταν κτισμένο σε μια θέση σχεδόν απόρθητη, πάνω στην κορυφή ενός βραχώδους λόφου.
Ο Ανδρόμαχος κυβέρνησε το Ταυρομένιο με τρόπο δίκαιο και νόμιμο. Μισούσε την τυραννία και έτσι, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, όταν ο Κορίνθιος στρατηγός Τιμολέων αποβιβάσθηκε στην Σικελία για να πολεμήσει εναντίον του τυράννου των Λεοντίνων Ικέτα και των Καρχηδονίων συμμάχων του, ο Ανδρόμαχος έσπευσε να τον βοηθήσει. Πείθοντας τους Ταυρομενίτες να αγωνισθούν μαζί με τους Κορινθίους για την απελευθέρωση της Σικελίας, κατέστησε το Ταυρομένιο ορμητήριο των στρατευμάτων του Τιμολέοντος.
Αργότερα το Ταυρομένιο το κατέλαβε ο τύραννος των Συρακουσών Αγαθοκλής αναγκάζοντας αρκετούς Ταυρομενίτες να εγκαταλείψουν την πόλη ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο γιος του Ανδρομαχου ,ο διάσημος ιστορικός Τίμαιος ,ο οποίος κατέφυγε στην Αθήνα .  Η πόλη μετά τον Αγαθοκλή θα περάσει στα χέρια ενός ντόπιου του Τυνδαρίωνα . Ο Τυνδαρίων ήταν ένας από εκείνους που κάλεσε τον βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου, πού εκείνη την περίοδο πραγματοποιούσε εκστρατεία στην Μεγάλη Ελλάδα , στη Σικελία το 278 π.Χ για να αντιμετώπισει τις νέες εισβολές των Καρχηδονίων.
Κατά την διάρκεια της τυραννίας του Ιερών του Β των Συρακουσών (270-215 π.Χ) το Ταυρομένιο υπήρξε ορμητήριο του στον πόλεμο κατά των αυτοχθόνων Μαρμετίνων.  Ήταν επίσης μία από τις πόλεις που έμεινε κάτω από την κυριαρχία του Ιέρωνα με τη συνθήκη που σύναψε με τους Ρωμαίους το 263 π.Χ.
Στα χέρια των Ρωμαίων φαίνεται να πέρασε όταν η Ρώμη κατέλαβε όλο το νησί της Σικελίας .Ο Κικέρων αναφέρει ότι το Ταυρομένιο ήταν μία από τις τρεις Ελληνικές πόλεις της Σικελίας, οι οποίες απολαμβάναν τα προνόμια μερικής αυτονομίας.
Η πόλη, ωστόσο, υπέστη σοβαρές καταστροφές κατά τη διάρκεια της επανάστασης των Σκλάβων στη Σικελία κατά της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.(135-132 π.Χ.), Οι σκλάβοι την είχαν καταλάβει, εξαιτίας της οχυρής της θέσης, και την χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο κατά των Ρωμαίκων δυνάμεων.

Το αρχαίο θέατρο του Ταυρομένιου και στο βάθος το ηφαίστειο της Αίτνας.

Στην σύγχρονο Ταυρομένιο (taormina) δεσπόζει σήμερα το περίφημο αρχαίο θέατρο . Δημιουργήθηκε την εποχή του Ιέρωνα του Β τον 3ο π.Χ. σε σημείο που προσφέρει καταπληκτική θέα προς τη Θάλασσα και το ηφαίστειο της Αίτνας. Το θέατρο ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε από τους Ρωμαίους και σήμερα είναι ένα από τα μεγαλύτερα αρχαία θέατρα στη Σικελία.

Επιμέλεια Διόνυσος 

ΠΗΓΕΣ :
Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάνης - www.kn-megalexandros.gr
http://www.wikiwand.com/ - el.wikipedia.org/ - en.wikipedia.org/

Πελασγοί: Το Δυναμικότερο Γένος της Ιστορίας

Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί! Είναι δε μεγάλη τιμή για μας διότι οι προπάτορες μας υπήρξαν το δυναμικότερο γένος της ιστορίας. Παρόλο που φέρουμε διάφορες ονομασίες κατά το φύλο (Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς, Αρκάδες, Μινωίτες, Μυκηναΐοι, Μακεδόνες κλπ) τρία υπήρξαν τα κύρια γενικά ονόματα του γένους των Ελλήνων:

Πελασγοί ( εκ του Πελασγού) , Γραικοί ( εκ του Γραικού ) και Έλληνες ( εκ του Έλληνος ) Και θα ήτο περιττόν να τονίζουμε την καταγωγή μας αν οι «καλοθελητές»δεν προέβαιναν στον άγριο τεμμαχισμό και ακρωτηριασμό του ενδόξου Γένους μας, με σκοπό να το αφανισουν αριθμητικά και να το κάνουν νήπιο ηλικιακά.
ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΣΜΕΝ
Ο Πελασγός

Ητο υιός του Διός και της Νιόβης, αυτόχθων πάππος του Θεσσαλού [Και όχι Ινδοευρωπαίος εκ του πουθενά, ή εξ Ασίας και Αφρικής όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αμαθείς ή κακόβουλοι κονδυλοφόροι] Η ετυμολογία του Πελασγός προέρχεται α/ εκ του πάλαι +γέγαα =γίνομαι παλιός β/ εκ του «Πέληον Αργος»=παλαιός γέρων(εξ ου και Αργος Πελασγικόν) γ/ εκ του πελαργός=ταξιδευτής δ/ εκ του περάω=περνώ θάλασσαν (μετανάστης, θαλασσοπόρος ) ε/ εκ του πλάζω=περιπλανώμαι δια θαλάσσης( λαός της θάλασσας) στ/ εκ του πέλας=πλησίον+άγω(οδηγώ, ηγούμαι μεταφέρω στους γειτονικούς λαούς) Όλα τα ετυμολογικά στοιχεία του ονόματος Πελασγός οδηγούν στον πανάρχαιο, ανήσυχο και τολμηρό λαό της θάλασσας που μεταναστεύει και ταξιδεύει (όπως ο πολύπλαγκτος Οδυσσεύς) Οι πρώτοι Πελασγοί ήσαν Αρκάδες που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και από εκεί ορμώμενοι προσήγγισαν στις γειτονικές ακτές(Ιταλία, Μικρά Ασία, Μεσόγειο κλπ )
Ο Γραικός

Ητο προκατακλυσμιαίος ήρως, υιός του Θεσσαλού και δισέγγονος του Πελασγού που ήκμασε προ του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνος . Ετυμολογείται εκ του «γραίος =γεραιός ή γηραιός εκ της ΅γης + ρέωΆ ή ΅γη +έραΆ»[ Ο Κωνστ. Οικονόμου εξ Οικονόμων στο « Περί γνησίας Προφοράς» σελ.335 γράφει: «Γραικός είναι άνθρωπος τον μεν σώμα στερρός , κραταιός, το δε γένος γηραιός, ήτοι παλαιός, αρχαιόγονος, πρεσβυγενής και γεράσμιος» Για τον Έλληνα γράφει ότι είναι εκ του έλα, είλη, ήλιος, σέλας πάντα σημαίνονται το ταχυκίνητον και πολυέλικτον φως »(Αεροπορική Ιδέα , άρθρο Αννας Τζιροπούλου-Ευσταθίου τ.40 2004)] Πάντως η κοιτίδα μας είναι η Θεσσαλία με επίκεντρο τον Όλυμπο.
Ο Έλλην

Ητο υιός του Δευκαλίωνος και είναι μετεξέλιξη εκ της γενιάς των Πελασγών και Γραικών «Έλλην, γόνω μεν ην Διός, λόγω δε Δευκαλίωνος» Και η χώρα που κατοικούσαν οι Έλληνες ωνομάσθη Ελλάς, «πρότερον Πελασγία καλουμένη» [Ηρόδ. Β! 56] Ετυμολογικές εκδοχές α/ Ελλάς= η φωτεινή καθέδρα,(σελ+ελλά) β/ Ελλάς=ο φωτεινός λίθος(σέλ+λας) Κατά τον Αριστοτέλη το όνομα της πήρε από την Δωδώνη της Ηπείρου , όπου ζούσαν οι Σελλοί και οι καλούμενοι τότε Γραικοί και νυν Έλληνες . Το Πάριον Μάρμαρον γράφει: «Έλληνες ωνομάσθησαν , το πρότερον Γραικοί καλούμενοι» Η ονομασία ΅ΠελασγοίΆ είναι γενική και περιλαμβάνει μια ευρύτερη ομάδα που ξεκίνησε μεν από την ίδια περιοχή με κέντρο το Αιγαίο Πέλαγος (την Ελληνική Χερσόνησο και τις πέριξ του Αιγαίου ακτές) αλλά ξαπλώθηκε στην σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο και συν τω χρόνω πήρε διαφορετικά ονόματα. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι Πελασγοί με διάφορα ονόματα είναι διεσπαρμένοι σε κάθε γωνιά του πλανήτου.

Ο Ηρόδοτος γράφει (Κλειώ 58) τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά αποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους από τους Πελασγούς, και ξεκινώντας αρχικά από ένα μικρό πυρήνα, έφτασαν στους τεράστιους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διαφόρων ξένων εθνών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι Πελασγοί. Δεν πιστεύω ότι οι Πελασγοί, ένας βαρβαρικός λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός». Ωστόσο η διαφορά έθνους κατά τον Ηρόδοτο σημαίνει διαφορά φυλής μάλλον, παρά έθνους όπως το θεωρούμε σήμερον.

Και αντιγράφω ένα άλλο απόσπασμα του (Κλειώ 56) που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: «Οι έρευνες έδειξαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν δυνατότεροι από τους Δωριείς και οι Αθηναίοι από τους Ίωνες. Αυτοί οι δυο, από τους οποίους οι πρώτοι κατάγονταν από τους Πελασγούς, ενώ οι άλλοι από τους Έλληνες». Ποιος όμως πιστεύει ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν ανήκαν στο Ελληνικό έθνος; Κατά τον Ηρόδοτο το Αθηναϊκό έθνος ήτο Πελασγικό, και Πελασγοί ήσαν και οι πρώτοι Αρκάδες και οι κάτοικοι του Κρότωνα και της Τροίας και άλλων πόλεων. Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε πολλά φύλα (Δρύοπες, Λέλεγες, Πελασγοί, Καύκωνες, Θράκες, Τηλεβόες κλπ) οφείλεται στον βαθύ γεωγραφικό διαχωρισμό τους, που και ακόμη και σήμερα δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας σε ορισμένες εποχές του έτους. Συνεπώς, ούτε από βορρά κατήλθαν στην Ελλάδα, ούτε Σλαύοι εξελληνισθέντες είναι οι Έλληνες -όπως υπεστήριζε παλαιότερον ο Φαλμεράϊερ- ούτε τέλος προήλθαν από την Αγγλία, ανοησίες που διετύπωσε στο «μυθιστόρημά» του το 1842 ο Λόρδος Μπούλβερ Λύττον, και συνηγόρησε με αυτές και ο Γερμανός επιστήμων Μύλλερ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.

Οι Ευρωπαίοι προέρχονται από τους Αιγαίους Πελασγούς Πρωτοέλληνες, αλλά αυτό δεν το ανέχεται ο εγωισμός των που θέλουν πάση θυσία να συμμετέχουν στον λαμπρότερο πολιτισμό που έφτιαξε ο άνθρωπος ως τώρα. Είναι απίθανον να είχαν ξένη προέλευση οι Έλληνες διότι προ των περιόδων των παγετώνων, ως προανεφέρθη, ολόκληρος η Βόρεια Ευρώπη, η πέραν του Δουνάβεως και εντεύθεν του κάτω Ρήνου και των Άλπεων, αλλά και η Ανατολή-μηδέ της βορείας Περσίας και των Ινδιών εξαιρουμένων- εκαλύπτοντο από παγετώνες. Αλλά και μετά την τήξη των παγετώνων τα πεδινά μέρη εκαλύφθησαν από ύδατα και λάσπη. Επομένως, ήτο αδύνατον να ζήσουν, και πολύ περισσότερο να δημιουργήσουν πολιτισμό στις περιοχές της Μεσευρώπης οι υποτιθέμενοι ΙΕ ή Άριοι και αργότερον να τον μεταφυτεύσουν στους Αιγαίους Πελασγούς. Διότι οι τελευταίοι είχαν το προνόμιο να ζουν στην πλέον εύκρατη περιοχή του κόσμου, να «κολυμπούν» στην Μεσόγειο Θάλασσα και να επικοινωνούν με όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Και τότε φυσικά δεν υπήρχον οι σημερινές πηγές ενέργειας, για να στηρίξουν οι βόρειοι πολιτισμό, όπως συμβαίνει σήμερον με την σύσταση του τεχνολογικού πολιτισμού.
Οι Πολυταξιδεμένοι Πελασγοί

Ο Πελασγός είναι τόσο παλιός ώστε φέρεται, σύμφωνα με την μυθολογία, ως υιός του Ποσειδώνος. Ο συμβολισμός αυτός είναι σύμφωνος με την θαλασσινή καταγωγή του Ελληνικού έθνους και την ναυτοσύνη των Ελλήνων. Αλλά και ο Ίναχος, ο «πρώτος άνθρωπος της Πελοποννήσου», ήτο υιός των Ωκεανού και της θαλασσινής θεάς Τηθύος. Δεν υπήρχον τότε άλλοι προηγμένοι άνθρωποι, που να ταξιδεύουν όχι μόνον θαλασσίως αλλά δια ξηράς βορείως ή ανατολικώς του Δουνάβεως. Πώς όμως έμαθαν οι Αρχαιοέλληνες Αιγαίοι Πελασγοί να ταξιδεύουν;

Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος βρέθηκαν ξεκομμένοι στα νησιά από την φυλή και τους συγγενείς των και επιθυμούσαν διακαώς να ξεφύγουν από αυτήν την απομόνωση. Έτσι έμαθαν να θαλασσοπορούν, πρώτα πάνω σε κορμούς δένδρων και έπειτα σε πλοιάρια. Οι Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια συνδέονται στενότατα με την θάλασσα και κυριολεκτικά αλωνίζουν το Αιγαίο και την Μεσόγειο θάλασσα.

Από το Αιγαίο και τα Μικρασιατικά παράλια εισχώρησαν προοδευτικά και ακτινοειδώς-εν είδη βεντάλιας-προς βορράν, ανατολάς, νότον και δυτικά και εκπολίτισαν τις υποανάπτυκτες φυλές, όταν οι κλιματολογικές συνθήκες το επέτρεψαν. Τότε τα θαλάσσια ταξίδια ήσαν σχετικώς ευκολότερα και πιο ασφαλή εν συγκρίσει με τα χερσαία. Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος είναι φυσικό οι πέριξ του Αιγαίου νομάδες να μετακινήθηκαν προς βορράν και ανατολάς προς εξεύρεση βοσκοτόπων για τα ποίμνια των. Αυτοί εισχώρησαν στις αποστραγγιζόμενες πεδιάδες μετά την υποχώρηση των υδάτων. Τέτοιες παλινδρομικές μετακινήσεις -άγνωστον πόσες- ασφαλώς συνέβησαν στην διάρκεια των χιλιετιών υπό την πίεση των αναγκών των πληθυσμών της εποχής. Όμως το κύριο ρεύμα μετανάστευσης ήτο σταθερά προσανατολισμένο από την περιοχή του Αιγαίου και της Χερσονήσου του Αίμου προς βορράν, νότον, ανατολάς και δυσμάς, διότι οι έποικοι ανεζήτουν νέες κενές και παρθένες εκτάσεις, αρχικά για την κτηνοτροφική και βραδύτερα για την γεωργική τους εκμετάλλευση. Εξ άλλου η τάση αυτή προς μετανάστευση συνεχίζεται ως την εποχή μας (μεταναστευτικά κύματα προς Αμερική, Αυστραλία κλπ).Πάντως στην αρχή ζούσαν βίον νομαδικόν, όπως ακριβώς και οι Σαρακατσαναίοι της Πίνδου, οι οποίοι μπορούμε να πούμε ότι είναι οι γνησιότεροι και αρχαιότεροι Πρωτοέλληνες «Ευρωπαίοι», απόγονοι των Πελασγών.
Εξ Αιγηίδος ο Πολιτισμός

Εκ της Αιγηίδος ξεκίνησαν όλοι εκείνοι οι λαοί, οι οποίοι παρουσιάζονται βραδύτερον στις γύρω περιοχές της Μικρασίας, του Καυκάσου και της Μεσογείου ως τον Δούναβη με διάφορες ονομασίες, μεταφέροντες μαζί και τον πολιτισμό τους. Είναι φυσικά αδύνατον να προσδιορισθή πόσα χρόνια πέρασαν μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος, μέχρις ότου διαμορφωθούν σε φυλές οι διάφορες αυτές ομάδες που διεσώθησαν στα παράλια ή μετεκινήθησαν στα ενδότερα. Κατά τις μαρτυρίες των Αιγυπτίων ιερέων της Σάϊν προς τον Σόλωνα, όπως αναφέρει ο Πλάτων στον «Τίμαιο», από τους Αρχαιοέλληνες Αιγαίους πήραν τον πολιτισμό. Τούτο καταφαίνεται και από τις επιδόσεις των στην ναυσιπλοία, αλλά και στις τέχνες (προηγμένη Κυκλαδίτικη τέχνη αγαλματιδίων). Τα προπαγανδιστικά μυθεύματα περί αφίξεως Φοινίκων και άλλων («Μαύρη Αθηνά», Μπερνάλ), εκτός του ότι στερούνται λογικής και επαρκούς τεκμηρίωσης έχουν επιστημονικά καταπέσει, αφού και ο ίδιος παρεδέχθη ότι το κίνητρο του ήτο το κέρδος και η προσέλκυση της προσοχής.

Το πολλαπλά διαφημισθέν αφήγημα του Μεσοποταμίου Γιλγαμές, το οποίο θέλησαν να παρουσιάσουν σαν απόδειξη της παλαιάς πνευματικής ανάπτυξης των διαφόρων λαών της Μεσοποταμίας, είναι πολύ νεώτερο και κακότεχνο κατασκεύασμα, συντεθέν βάσει Ελληνικών παραδόσεων και μύθων. Πρόκειται πράγματι περί κακότεχνης αντιγραφής των αναφερομένων περί του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, ο οποίος ας σημειωθή, είναι παλαιότερος του κατακλυσμού του Νώε, εάν έγινε φυσικά κι αυτός. Γιατί όλα τα γραφόμενα περί του κατακλυσμού του Νώε είναι τερατώδη, αντιεπιστημονικά και προσιδιάζοντα μόνον σε λαό που δεν είχε ιδέα περί της θαλάσσης και της ναυσιπλοϊας.

Αντίθετα από τα κείμενα των Ορφικών περί του κατακλυσμού του Ωγύγου πιστοποιείται ότι κανένας άλλος αρχαίος λαός δεν έχει παλαιότερες αναμνήσεις και επιστημονικές μαρτυρίες και ούτε έχει σημειώσει πνευματικές εκδηλώσεις και άλλες ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις (λ.χ. αστρονομικές παρατηρήσεις 11.000 ετών π.Χ.) όπως αυτές που περιέχονται στα αρχαία Ελληνικά κείμενα. Όπως μας πληροφορεί ο Έρμαν Ντίλς [«Προσωκρατικοί», Κεφ. Ορφεύς, σελ. 3] οι Αιγαίοι Αρχαιοέλληνες έγραφον τις παρατηρήσεις των αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν επί λεπτών σανίδων, λίθων ή οστράκων (γραφή Δισπηλιού, Γιούρων, Αλοννήσου κλπ),γεγονός που μαρτυρεί ότι ήσαν εχέφρονες άνθρωποι (Homo Sapiens). Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι γιατί είχαν αγνοήσει ή παραμερίσει τόσο σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία οι νεώτεροι δήθεν «σοφοί» ερευνητές της Δύσεως;

Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός, διότι η Ελληνική Προϊστορία καίει και προτιμούν να την αγνοούν, να την παραμερίζουν και όταν βγαίνη τυχαίως στην επιφάνεια να την αποσιωπούν ή να την παραχαράζουν ακόμη. Διότι στην περιοχή αυτή κατοικούσαν εχέφρονες άνθρωποι όχι προ 10, 20 χιλιετιών -όπως ισχυρίζονται για την Μεσοποταμία οι γνωστοί Φοινικιστές ή προ 35-40.000 ετών των Αφροκεντριστών- αλλά προ 100, 800.000 ετών, αλλά και εκατομμυρίων ετών, όπως απέδειξαν οι έρευνες των Πετραλώνων, της Τρίγλιας και της Πτολεμαΐδος, υπό του ανθρωπολόγου-αρχαιολόγου κ. Άρη Πουλιανού. Επομένως οι Αμερικανικές έρευνες στο σπήλαιο Φράχθυ της Ερμιονίδος, οι οποίες έφεραν στο φως στοιχεία του πολιτισμού προ 25 χιλιάδων ετών, έρχονται να αποδείξουν την ύπαρξη και την συνέχεια της αναπτύξεως του ανθρώπου στον Ελλαδικό χώρο. Τα κενά που σήμερον υπάρχουν σε μακρές περιόδους της ιστορίας δεν σημαίνουν αρνητική ύπαρξη ζωής, αλλά μάλλον έλλειψη συστηματικών ερευνών στην περιοχή αυτή.
Ο Πολιτισμός των Ρωμαίων

Ο εκπολιτισμός είναι πανάρχαιος και ανάγεται από την εποχή των Ετρούσκων και Τυρσηνών. Όμως ο κυρίως πολιτισμός των Ρωμαίων πριν αρχίσουν την αυτοκρατορική τους πορεία άρχισε κυρίως μετά την κατάκτηση της Ελλάδος (180-120 π.Χ), δηλαδή από την εποχή του Καίσαρος. Προηγουμένως οι φυλές της Κεντρικής και Βορείου Ιταλίας ήσαν σχετικά πρωτόγονες και άξεστες, δεν γνώριζαν την γραφήν και εσυνήθιζαν ακόμη και την ανθρωποφαγία και ανθρωποθυσία σε παλαιότερες εποχές. Επομένως, τον πολιτισμό και την γραφή όλοι οι Ευρωπαίοι την χρεωστούν στους Πελασγούς και Κρήτες Πρωτοέλληνες. Η Λατινική γραφή είναι κι αυτή Ελληνική (Χαλκιδικό αλφάβητο) και ο Ρωμαϊκός Πολιτισμός είναι αντίγραφο -συχνά κακέκτυπο- του Ελληνικού Πολιτισμού. Έτσι αποδεικνύεται η πανάρχαια κοινή καταγωγή των κατοίκων της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης (Τεύτονες, Γαλάτες, Σουάβοι, Σάξωνες, Ίβηρες κλπ) από τους Αιγαίους Πρωτοέλληνες.

Οι λαοί αυτοί διατηρούν ακόμη ονομασίες ορισμένων θεών της Αρχαίας Ελλάδος, λέξεις ή ρίζες λέξεων της αρχικής μητρικής των γλώσσας, ή μάλλον του γλωσσικού ιδιώματος των το οποίο ανήκει στην Ελληνική (Ινδοευρωπαϊκή) ομογλωσσία. Επειδή συν τω χρόνω αυτοί ήρθαν σε επιμειξία με άλλους λαούς, αλλά και λόγω διαφορετικών κλιματολογικών και πολιτιστικών συνθηκών, ήτο επόμενον να διαφοροποιηθούν και να απομακρυνθούν αναγκαστικά από την αρχική πολιτιστική των κοιτίδα, του Αιγαίου. Άλλοι εξ αυτών στις νέες των πατρίδες εκβαρβαρίστηκαν ή αφομοιώθησαν για να επιβιώσουν και παρέμειναν ανεξέλικτοι, όπως τους ανευρίσκουμε μετέπειτα κατά την ιστορική περίοδο, διασκορπισμένους σε διάφορες χώρες του βορρά σε φυλές (Κιμμέριοι, Σκύθες, Γέτες, Αριμασποί, Γέλωνες, Μασαγέτες, Βουδίνοι, Αγριππαίοι, Ισηδόνες, Σαρμάτες, Δάκες κ.ο.κ.). Αυτοί εξελίχθησαν αργότερα υπό την επίδραση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και δημιούργησαν τα γνωστά έθνη του βορρά και της Ανατολής. Εκείνους που εισχώρησαν ανατολικότερα και εκείθεν της λίμνης Βαϊκάλης, τους ανευρίσκουμε κατόπιν ως Υπερβορείους ( ή ως Γκιλάκους).

Στην Ιαπωνία έφθασε προ αμνημονεύτων χρόνων μια λευκή φυλή, οι Αϊνού (=Ίωνες), ενώ συναντώμεν διάσπαρτες λευκές φυλές στην Ασία και Άπω Ανατολή. [Βλέπε Τόμ. «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» «Γενική Εισαγωγήν» όπως και «Γενική Εισαγωγή» στο Δεύτερο βιβλίο του Ιωάν. Πασσά «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» και τα σχόλια στους «Ύμνους του Ορφέως»]. Οι Τούρκοι είναι ένα μωσαϊκό λαών στην πλειοψηφία των αυτοχθόνων που ζούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων στην περιοχή. Οι Τούρκοι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία που κατήλθαν σαν νομάδες από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας, από την περιοχή του Αλτάϊ, στην Μεσόγειο. Οι τελευταίοι είναι Ταταρομογγολικής καταγωγής και έμειναν άξεστοι και απολίτιστοι από της εγκαταστάσεως τους στην Μικρά Ασία ως σήμερον. Η φυλή αυτή αποτελούσε την ιθύνουσα τάξη της Οθωμανικής Τουρκίας, αλλά και της σημερινής Κεμαλικής Τουρκίας.
Η Καταγωγή των Ευρωπαϊκών Λαών

Κατά τον Αθαν.Σταγειρίτη [«ΩΓΥΓΙΑ», Τόμ. Β του Αθαν.Σταγειρίτη, Εκδ. Βιέννης 1808] η καταγωγή όλων των φυλών -και φυσικά των νεωτέρων Εθνών της Βορείου, Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και οι λευκοί της Ρωσσίας και Κεντρικής Ασίας- προέρχονται από το Αιγαίον, και συγκεκριμένα από τον Ελληνικό πολιτιστικό χώρο, και όχι από τους ανύπαρκτους Ινδοευρωπαίους [Βλέπε Διόδ. Σικελιώτη, Βιβλ. Α, Στράβωνα, «Εισαγωγή» και Συρέ «Οι Μεγάλοι Μύσται», Καρλάυλ «Οι Ήρωες» (Οντίν) και Σαρλ Μπερλίτζ «Τα Μυστήρια από ξεχασμένους Κόσμους»]. Η εξέταση των λεγομένων Αριανών γλωσσών, όπως πραγματικά ομιλούνται σήμερον διαθέτουν πολυάριθμα Πελασγικά στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα προέρχονται από την Πελασγική των κοιτίδα, τα Βαλκάνια, την Κάτω Ιταλία και την Μ. Ασία.

Όταν η ίδια ρίζα βρίσκεται σ’ όλες τις γλώσσες ή στις περισσότερες από αυτές, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι το αντικείμενο που υποδηλούται δια της ρίζας ταύτης, ήτο κοινό για τους προγόνους των, οι οποίοι είχαν κάποτε τον ίδιο πολιτισμό. [Για παράδειγμα η λέξη «Άξων», υπάρχει παρεφθαρμένη σ’ όλες τις λεγόμενες αριανές γλώσσες, διότι οι λαοί αυτοί γνώριζαν όλοι την βοήλατη άμαξα. Ορισμένοι την βελτίωσαν και της έβαλαν ακτίνες στο διάβα του χρόνου, ενώ άλλοι διατήρησαν τον παραδοσιακό τροχό εκ κορμού δένδρου. Άρα διαφοροποιήθησαν. Με την πρόσθεση λοιπόν νέων λέξεων αρχίζει η διαφοροποίηση της γλώσσας και της ταυτότητας των λαών]. Έτσι έγινε βαθμιαία η διαφοροποίηση των φυλών εκ της αρχικής των καταγωγής. Τελικά παραμένει η κοινή καταγωγή σαν μύθος. Ο μύθος λ.χ της Ατλαντίδος, ο οποίος σχετίζεται με την πανάρχαιη δραστηριότητα της Ελληνικής φυλής, όπως δείχνουν τα διάφορα ευρήματα, υπήρξε κάποτε πραγματικότης. Όχι όμως και ο τεχνητός «μύθος» περί των Ινδοευρωπαίων.
Ο Μύθος των Ινδοευρωπαίων

Η κάθοδος φυλών από Βορρά και Ανατολών στην Ελληνική Χερσόνησο, για να εκπολιτίσουν τους δήθεν άξεστους Αιγαίους, δεν ευσταθεί ούτε επιστημονικά, αλλά ούτε από λογικής απόψεως, διότι οι Αιγαίοι ήσαν αποδεδειγμένα ναυτικός και στο έπακρον πολιτισμένος λαός που ταξίδευε, από την χαραυγή της Προϊστορίας του, όχι μόνον στην Μεσόγειο, αλλά και στους Ωκεανούς. Αν δεχθούμε τις δοξασίες περί «Ινδοευρωπαϊστών», τότε θα έπρεπε κανονικά να είχαν βρεθή κάπου τα ίχνη τους, ο ανώτερος πολιτισμός τους, η γλώσσα τους και τέλος τα ιστορικά πνευματικά μνημεία που θα άφηναν πίσω στην αρχική των κοιτίδα. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έχει βρεθή. Τίποτα απολύτως δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη τους.

Αντίθετα, συνεχώς έρχονται στο φως νέες συντριπτικές αποδείξεις και ατράνταχτα τεκμήρια από τον Ελληνικό χώρο και εκτός αυτού-στις χώρες που ταξίδευσε-που επιβεβαιώνουν ότι οι Αιγαίοι Πρωτοέλληνες μετέδωσαν πρώτοι τον πολιτισμό τους σ’ όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Βέβαια, όλες αυτές οι αντιεπιστημονικές και δογματικές θεωρίες του παρελθόντος έχουν προ πολλού καταπέσει, αλλά επανέρχονται κάθε φορά με καινούργιο περιτύλιγμα στην επικαιρότητα από το «επιστημονικό» κατεστημένο της διεθνούς εξουσίας. Γιατί αυτός ο μύθος βολεύει την διαιώνιση της εξουσίας τους. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια έξαρση του φαινομένου τούτου. Παντού επιδιώκουν να μειώσουν την αξία και την συμβολή του ανυπέρβλητου Ελληνικού παράγοντα στην δημιουργία του παγκόσμιου Πολιτισμού [Βλέπε «ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ», Τόμ. «ΕΛΛΑΣ» της Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ», του Ιωάννη Κουμάρη]. Αρκεί να επαναλάβουμε ότι «όταν οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τον Παρθενώνα, οι πρόγονοι των σημερινών Άγγλων ζούσαν μέσα στα σπήλαια ή στα ανήλια δάση, ενώ πλείστοι απ’ αυτούς και άλλοι βόρειοι λαοί, ήσαν ακόμη ανθρωποφάγοι ή έκαναν ανθρωποθυσίες» [Στράβων, βιβλ.VI, σελ. 226, 21] [Ανέκαθεν το θαρραλέο και ανήσυχο Βρεταννικό έθνος συμπεριφέρθηκε αλαζονικά και σαν κατακτητής στην Ελλάδα, μιμούμενο τους δήθεν ξανθούς Ινδοευρωπαίους αποικιοκράτες και εκπολιτιστές]. Ακόμη και στην γειτονική μας Ιταλία, ακόμη και κατά την κλασσική εποχή, εθυσίαζαν παίδες στην εορτή των Κομπιταλίων και Λαραλίων, και μόλις επί Βρούτου κατηργήθη το έθιμον τούτο.[«ΩΓΥΓΙΑ» του Αθαν. Σταγειρίτη, Β. Τόμ. σελ.480].

Επομένως, είναι απαράδεκτη και εξοργιστική η τόσο κραυγαλέα παραποίηση και διαστροφή της Ιστορίας και Προϊστορίας των Ελλήνων. Δωδωναία η Λατρεία των Δρυίδων. Σύμφωνα με παλαιότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, διεπιστώθη ότι κατά την Μινωική περίοδο οι Κρήτες θαλασσοπόροι μετέφεραν στην Μεσόγειο «Κασσίτερο» από την Αγγλία. Όμως δεν πήγαιναν με άδεια χέρια εκεί. Τους μετέδιδαν τον ανώτερο Κρητομινωϊκό πολιτισμός τους. Πρόσφατα, ανεκαλύφθησαν στην Αγγλία προϊστορικές Ελληνικές εγκαταστάσεις, οι οποίες φανερώνουν ότι οι πρωτόγονοι και καθυστερημένοι λαοί της Αγγλίας δέχθηκαν την επίδραση των Ελλήνων και συν τω χρόνω εκπολιτίσθησαν. Έτσι αποδεικνύεται ότι η πανάρχαια λατρεία των Δρυίδων στην Βρεταννία είναι Ελληνικής προέλευσης, εκ του Μαντείου της Δωδώνης, και μετεφέρθη εκεί προ αμνημονεύτων χρόνων. Η Ελληνική Προϊστορία παρουσιάζει πράγματι ένα εκπληκτικό μυστήριο και μια σαγηνευτική πρόκληση για αυτόν που θα προσπαθήση να την αποκρυπτογράφηση και να εμβαθύνη σ’ αυτήν. Η αυτοχθονία των Ελλήνων έχει αποδειχθή με ατράνταχτα τεκμήρια από διαπρεπείς ανθρωπολόγους, όπως ο Ιωάν. Κουμάρης [Βλέπε άρθρον «Φυσική Ανθρωπολογία» Ιωάν. Κουμάρη, Α. Μέρος, Τόμος «ΕΛΛΑΣ», Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ» και Αλέξη Σίνου «Η Γεωγραφική Ενότης του Ελληνικού Μεσογειακού Χώρου» Μέρος Α. Σελ. 94-95, Μέρος Β. Σελ.179-182 κλπ].
Ο Ευρωπαίος «Αρχάνθρωπος» των Πετραλώνων

Αδιάσειστα τεκμήρια της γηγενούς προέλευσης του Έλληνα έφερε εσχάτως εις φως ο διεθνούς κύρους ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός με την ανακάλυψη του «Ευρωπαίου Αρχανθρώπου των Πετραλώνων Χαλκιδικής» και του «Κυνηγού Ελεφάντων της Πτολεμαίδος» για τον οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο κεφάλαιο. Ο Ορφεύς λέγει: «ήδ’ όσον Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόγχευσα», δηλαδή στην Αίγυπτο και στην Λιβύην, εδίδαξα,(εξελόγχευσα=εξεγέννησα) τον ιερόν λόγον [«Αργοναυτικά» των «Ορφικών» στίχ. 42-44 και 102 Εκδ. Λειψίας TAUCHNIZIT 1829]. [Τυγχάνει ευνόητον ότι το «εξελόγχευσα» δεν σημαίνει ότι «εδιδάχθην», όπως υπεστήριξαν αμαθέστατοι και κακοηθέστατοι συγγραφείς].

Επομένως, η απόδειξη αυτή κονιορτοποιεί κάθε άλλη παλαιά και νεώτερη δογματική θεωρία, οι εμπνευστές των οποίων δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τις τεκμηριώσουν με στοιχεία. Είναι γνωστόν ότι κατά την 8 ην χιλιετίαν π.Χ. ελάμβανε χώραν μεταφορά Οψιανού Λίθου με πλοία από την νήσο Μήλον του Αιγαίου πελάγους στην Αργολίδα, όπως απέδειξαν τα ευρήματα οψιανού λίθου στο σπήλαιο του Φράγχθη της Αργολίδος. Άρα οι Αιγαίοι από τότε θαλασσοπορούσαν. Αλλά και στον χώρον της Ανατ. Μεσογείου οι Πρωτοέλληνες Μινωίτες και Μυκηναίοι κυριαρχούν από αμνημονεύτων χρόνων. [Πανάρχαιοι Αχαιοί Κρήτες και Κύπριοι οι αρχαιο-Φοίνικες και οι Φιλισταίοι και «Παλαισάτι», διέσχιζαν την Μεσόγειο για να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη].

Ο Ισοκράτης το διαλαλεί ότι: «Είμαστε αυτόχθονες. Δεν διώξαμε άλλους που ήσαν εδώ, ούτε ήρθαμε από αλλού να την καταλάβουμε έρημη από πληθυσμό, ούτε είμαστε μιγάδες και ανακατεμένοι με άλλα έθνη, αλλά προερχόμεθα από καλό και γνήσιον έθνος, ώστε γεννηθήκαμε σ’ αυτήν εδώ την γην, την κατέχουμε και διαβιούμε όλον τον καιρό. Ασχέτως αν όλον τον 20ον αιώνα η διεθνής εξουσία ραδιουργεί σε βάρος του Ελληνισμού και με την χρησιμοποίηση της Τουρκίας σαν «πολιορκητικό κριό» επιδιώκει την έξωση του Ελληνικού Γένους από τις πανάρχαιες πατρογονικές του εστίες (Μικρά Ασία, Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία, Ηπειρο). [Η διεθνής εξουσία και οι εδώ υπηρέτες και διεκπεραιωτές της θέλουν να μας επιφέρουν ανάμειξη και να μας μεταβάλουν σ’ ένα άθλιο συνονθύλευμα, ώστε να απωλέσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Προς τούτο συμβάλουν και ορισμένοι «γραικύλοι» και δήθεν.



diogeneis